Vanochtend was het zover. Ik wilde gaan wandelen in het bos en parkeerde bij een boerderij waar ik nooit een fijn gevoel heb.

Ze houden er varkens en ik weet niet zeker hoe er daar met ze wordt om gegaan. Elke keer als ik er iemand buiten zag staan, wilde ik een gesprek met ze aan gaan.
Even los van of iemand wel of geen vlees eet, maar bewustwording op vanuit welke plek/met welke intentie iemand omgaat met het leven van een ander wezen.

Maar ik durfde niet, maar ging met regelmaat met tranen naar huis als ik varkens hoorde krijsen.
Ik deed niks en daar voelde ik me dan weer schuldig over.

Tot vandaag… ik startte mijn wandeling en zag een vrachtwagenchauffeur de varkens laden met een hoop herrie. Ik durfde in eerste instantie weer niet, liep door in het bos en het zat me niet lekker. Toen ik klaar was met de wandeling, zag ik de man nog bezig. Voelde mijn hart in mijn keel en werd bloedheet dat ik toch de moed had om hem aan te spreken.

Ik stond dichtbij de ingeladen varkens en vroeg hem of hij open stond voor een gesprek van mens tot mens. En dat was hij. Ik vroeg hem wat hij van zijn werk vond, of hij details wist van de varkens (hoe oud, wat voor leven ze hebben gehad, etc). Hij vertelde zijn visie waarom hij doet wat hij doet. En ik vertelde hem dat het me verdriet doet dat ik de varkens zo hoor krijsen. En hoe hij dat ervaarde. Dit was waar we elkaar ontmoeten; hij vond dat ook door merg in been gaan. Hij kapte het gesprek daarna af en ik bedankte hem voor het gesprekje.

Ik draaide me om, stapte mijn auto in en begon heel hard te huilen. Had ik nog iets meer kunnen doen of zeggen?

En ergens voelde ik ‘hoop’ in mij. Dat ik op een bepaalde laag deze man op mijn manier had bereikt met een stukje bewustwording, dat ik ergens hoop dat de varkens mijn intentie gevoeld hebben en dat de plek waar de boerderij staat even een stoot liefde mee heeft gekregen vanuit mijn wortels.

En de hoop dat dit ergens op wat voor laag dan ook respect of liefde voor elk wezen voedt.

14 oktober 2024